Teoretycznie nie jest to najsłynniejsza świątynia miasta, ale zrobiła na nas największe wrażenie. Oczywiście za sprawą pierwszego w życiu posągu leżącego Buddy, który widzieliśmy w tych rozmiarach oraz dość kompaktowego zagęszczenia najpiękniejszych prangów w Bangkoku. Smukłych, bogato zdobionych, ujmujących oko i zadzierających głowę.

Gdy tajskim królom zaczynało być ciasno w obrębie centralnej wyspy Rattanakosin (choć wyspa to przesadne określenie) i gdy miasto pęczniało wokół a władcom zaczynała imponować zachodnia architektura – narodziła się idea „drugiego płuca królewskiego”, które wyrosło na północ od kanału Khlong Padung na początku XX wieku a pierwszym królem, który tu uciekł był Rama V.

Praktycznie serce miasta, sam środek wielkiego pierścienia, który ograniczają rzeka oraz linia jasnozielona naziemnego metra. Gdyby symbole miasta wybierać po widokach, jakie z nich się rozciągają – ten obiekty wygrywa. Tutaj porada jest prosta: pojawcie się tutaj o świcie. Wczesne słońce będzie wylewać się zza sylwetek wysokościowców i drapaczy chmur na Silomie, usłyszycie miasto z góry, zobaczycie jak bardzo się różni, przy łopoczących na wietrze flagach kraju. To miejsce, otoczone małym ogrodem wymaga małego wysiłku, gdyż unosi się kilkadziesiąt metrów w górę.

To trójkąt rozciągnięty pomiędzy nabrzeżem, najstarszą jego częścią, pełną starych magazynów, kościołów i ambasad w jednym roku, kwartałem Si Phraya, który płynnie przechodzi w Chinatown oraz Parkiem Lumpini, jedynym pełnoprawnym dużym parkiem miejskim Bangkoku, miejscem wytchnienia, ale też aktywnego wypoczynku i rozrywki. Skoro tutaj rano udają się Chińczycy ćwiczyć Tai Chi – to coś znaczy. Przed głównym wejście do parku znajduje się duży pomnik Króla Ramy VI. Ciuteńkę na zachód od parku znajduje się stadion bokserski, miejsce odwiedzin zainteresowanych tajskim boksem.